نبرد انتقال مانداموس و دبلیو دی تگزاس: چرا مدار فدرال یا هرکسی درخواست‌ها را می‌شنود؟

توسط دیوید هریک، دانشکده حقوق مرسر

من در کنفرانسی در پالو ،و صحبت می‌کنم، و یک موضوع طول، گفتگو در مورد اختلاف نظر بین نحوه نگرش قاضی آلبرایت به سابقه مدار پنجم در مورد مانداموس برای بررسی نقل و انتقالات اختیاری تحت بخش 1404 و دیدگاه مدار فدرال به همان سابقه بود.

چیزی که مرا شگفت زده کرد این است که معمولاً تنها دلیلی که بررسی مانداموس برای حرکت های انتقالی در دسترس است این است که کیس را به خارج از مدار منتقل می کند و بنابراین مدار هرگز نمی تواند آن را بررسی کند. بنابراین، برع،، دستور انتقال یک پرونده در یک مدار تا زمان قضاوت نهایی قابل بررسی نیست:

ناحیه ج،ی آیووا دستور انتقال پرونده به ناحیه دیگری را صادر کرد در این مدار یک دستور موقت غیرقابل تجدیدنظر بود که مشمول بررسی مانداموس نمی‌شد، زیرا «به هیچ وجه به صلاحیت این دادگاه برای رسیدگی به هر گونه حکم یا حکم قابل تجدیدنظری که در نهایت ممکن است در پرونده وارد شود خدشه‌ای وارد نکرده یا آن را از بین نبرده است». Carr v. Dono،e، 201 F.2d 426, 428-29 (8th Cir.1953); توافق Bankers Life & Cas. شرکت در مقابل هلند، 346 US 379, 383–84, 74 S.Ct. 145, 98 L.Ed. 106 (1953).

استین در مقابل موری، 770 F.3d 698, 702 (8th Cir. 2014).

بنابراین دو راه برای بررسی این موضوع وجود دارد: یکی، چرا مرکز فدرال به این درخواست‌ها رسیدگی می‌کند، زیرا هر تصمیمی را در مورد انتقال در دادگاه تجدید نظر بررسی می‌کند و قانون مدار منطقه‌ای را اعمال می‌کند، بنابراین مانداموس – یک راه حل فوق‌العاده – نباید در دسترس باشد. اصلا دلیل آن وجود ندارد همانطور که با انتقال درون مدار وجود ندارد.

یا، می‌تو،د بپرسید: اگر هدف این است که مطمئن شوید که مدار پنجم قانون خود را درست می‌گیرد، پس هر درخواستی باید به مدار پنجم برود، نه مدار فدرال.

به هر حال، احتمالاً دلایلی وجود دارد که چرا این اتفاق می افتد، و شاید این استدلال مطرح شده باشد و از بین رفته باشد، اما اولین نگاه به این که چرا مانداموس، فقط برای نقل و انتقالات خارج از مدار در دسترس است، پیشنهاد می کند که هر گونه بازبینی حکم انتقال باید منتظر قضاوت نهایی باشد در غیر این صورت آن قاعده را از بین می برد.